เวลาลูกถามว่าตอนนี้คุณปู่อยู่ไหน
ฉันตอบว่าปู่ของหนูตอนนี้อยู่บนพระจันทร์
เพราะมีบางคราวที่ฉันมองจันทร์แล้วเผลอไผล
นั่งคิดถึงตอนวัยเด็กที่ฉันกับพ่อเคยเล่นด้วยกัน
ทุกๆ ตอนเที่ยงวัน ฉันจะได้กินข้าวที่พ่อซื้อ
มาส่งให้ฉันถึงที่โรงเรียน ฉันจึงกินดีกว่าเพื่อนทุกมื้อ
พ่อบอกให้ตั้งใจเรียน จะได้ได้ดีกว่าพ่อลื้อ
ที่เป็นเพียงยามธนาคาร แต่ก็ไม่ปล่อยลูกอดมื้อ
พ่อซื้อบ้านด้วยการกู้ ใช้หนี้ด้วยการอด
ทั้งบ้านเรามีผ้าห่มผืนเดียวแต่ห่มด้วยกันหมด
พ่อสอนเกิดเป็นมนุษย์นั้นกฎแห่งกรรมเป็นผู้กำหนด
และชอบสวดมนต์อยู่ในห้องพระ คือภาพที่ฉันยังจำยังจด
เป็นไข้นอนหนาวขด ฉันยังเห็นพ่อนั่งเฝ้า
เห็นภาพมื้ออาหาร ที่เรานั่งกินกลางแมงเม่า
พ่อชอบเพลงเดือนเพ็ญ สุมไฟให้แรงเข้า
และบอกเสมอว่าตอนพ่อแก่นั้นพ่อหวังพึ่งแรงเจ้า
ภาพสะท้อน ย้อนกาลเวลา
อาจฉายมา แจ่มชัดในใจ
ทุกรอยยิ้ม ทุกร้องไห้ ที่เคยจากมา
ไม่อาจย้อน แก้ไขคืนวัน
ชีวิตฉัน มีเพียงเดินหน้า
แต่คืนนี้ อดีตหวนมา คงเพราะแสงจันทร์
ค่ำคืนจันทร์ฉายส่องให้ความมืดสลายไป
ในคืนที่ความคิดถึงไม่เคยจางหายไป
ฉันนั่งมองจันทร์ในวันที่พ่อไม่หายใจ
จะร้องคร่ำครวญปานใด หัวใจก็รู้ว่าสายไป
พ่อฉันผูกคอตาย อยู่ในห้องเพียงลำพัง
ฉันทิ้งให้พ่อเดียวดาย ในวันท่านแก่หมดกำลัง
เพียงเพราะฉันเกลียดชังที่พ่อขี้เมาติดสุรา
และกว่าตัวฉันจะได้สติ ก็ตอนพระสวดกุสลา
ฉันเคยด่าพ่อว่า ไหว้พระทำไมไร้สาระ
ไหว้พระแล้วกินแต่เหล้า พระเจ้าคงสนตายห่าละ
ในวันที่พ่อฉันตาย ฉันพบรูปฉันใต้ฐานพระ
พ่อเพียงก้มหน้าสวดมนต์อ้อนวอน ให้ฉันมีสุข มีฐานะ
เวลาลูกถาม พ่อคะ คุณปู่อยู่ไหนกันเล่า
ฉันตอบ คุณปู่มองเรา อยู่ข้างบนจันทร์เจ้า
ปู่ยังส่องความมืด ให้พ่อก้าวเดินไป
แม้เสียใจและยังเสียดาย ปู่อุ้มหนูน้อยเกินไป
ภาพสะท้อน ย้อนกาลเวลา
อาจฉายมา แจ่มชัดในใจ
ทุกรอยยิ้ม ทุกร้องไห้ ที่เคยจากมา
ไม่อาจย้อน แก้ไขคืนวัน
ชีวิตฉัน มีเพียงเดินหน้า
แต่คืนนี้ อดีตหวนมา คงเพราะแสงจันทร์
บทเพลงนี้ จึงเขียนขึ้นมา
เพราะคิดถึงกัน
คืนนี้ใจถวิลถึงวันเก่า
วันที่ยังเคยมีเราอยู่แนบใจ
หลับตาตื่นรุ่งเช้าคือวันใหม่
เก็บความคิดคำนึงไว้ เพียงผู้เดียว